Bye bye 2019, hello 2020!

Hi, ik ben Jessica, 35 jaar en schrijf nu al een tijdje wat blogs uit mijn serie ‘#InspiredbyJazz‘  waarmee ik ben begonnen bij Afvallen Almere. En nu een vele blogs verder heb ik mijn eigen website “INSPIRED BY JAZZ” die ik verrassend genoeg teveel Jess vindt bevatten.. Maar laat ik nou net over al mijn persoonlijke avonturen schrijven, wat ik zoal mee maak in mijn leven! Ik neem je even mee tijdens mijn flashback! Ik zou zeggen lees lekker verder.. In 2017 ben ik thuis komen te zitten met een Burn-Out en heb ik ook nog eens een chronische aandoening Fibromyalgie. Ook hoop ik dat ik jou door het lezen van mijn blogs inspireer om gezonder te eten, te sporten en je ook wat leesplezier te bezorgen. Dit is mijn reis en ik neem jou daar graag in mee.. 

---

Terugkijkend op:

Wat een jaar heb ik achter de rug.. Of moet ik eigenlijk zeggen twee jaar? Ik weet het even niet om eerlijk te zijn. Er is sinds november 2017 zoveel gebeurd en ook heeft mijn leventje op mijn manier even stil gestaan.. Laten we beginnen bij het begin, voor zover ik dit kan.

Burn-Out

Begin november uitgeschakeld! Jankende aan de telefoon met mijn collega (nu zijn we inmiddels vriendinnen) ik zag het niet meer, kon niet meer, alles deed pijn! Haar advies meld je ziek Jess.. Zo gezegd zo gedaan! Moeilijk? Zo dat is met geen woord te beschrijven wat er dan door je heen gaat!

Ik belde gelijk de huisarts omdat ik wist zo zit ik niet in elkaar en ergens klopte er gewoon iets niet.. De pijn neemt toe, slapeloze nachten, de wallen onder mijn ogen breiden zicht uit en ik voelde niks meer dan alleen de tranen die over mijn wangen bungelde. De huisarts wist mij te vertellen Jess je hebt een burn-out! Recept: leuke dingen doen, ontspannen & je omgeving inlichten! Dat heb ik allemaal gedaan hoe moeilijk ik dat ook vond.. Begrip was er (na een tijdje niet meer), kaartjes stroomde door de brievenbus en sommige vrienden stonden spontaan bij mij op de stoep! De één kon ik binnen laten en de ander niet omdat ik dan in de stoel zat bij de psycholoog..

Sociale contacten verwaterde, kluizenaar was mijn nieuwe functie & mijn telefoon vond ik maar lastig.. Ik ging soms nog mee ergens naar toe maar eigenlijk werd dit ook steeds minder.. Ik voelde mij niet meer op mijn gemak, niet begrepen & schaamde me omdat ik ook veel afspraken had afgezegd. De pijn nam de overhand en soms lag ik verdoofd van de hoeveelheid Tramadol op de bank onder mijn dekentje..

Maar daar stond opeens eind 2018 voor de deur en mijn revalidatie! Deze ging met ups & downs.. Terug komen op het werk, nieuwe manager maar ook een nieuw/oud team! Het leven was door gegaan alleen had die van mij stil gestaan.. Wat was dit onwijs moeilijk! Ik knokte tegen de pijn en een plek terug in de werkende maatschappij.

3 psychologen versleten..

Zowel privé als op mijn werk was dit soms bikkelhard! Inmiddels 3 psychologen (met de eerste kwam ik voor mijn gevoel niet ver) & 2 fysiotherapeuten versleten.. Maar we kwamen eindelijk ergens er werden langzaam aan stappen gemaakt in voor mij de juiste richting. Het was een moeilijk begin dit jaar maar wat heb ik geknokt.

Ook heb ik geleerd dat bepaalde mensen in mijn omgeving in een bubbel leefde. Zelf zag ik dat niet zo alleen werd dit aangegeven door hun zelf.. Toen ging ik denken maar als we allemaal in onze eigen bubbel gaan zitten dan komen we niet ver met elkaar. Waar ligt dan de interesse voor elkaar? Van mezelf weet ik dat ik zelfs op mijn allerslechtst nog probeerde energie te steken in de dingen of personen die ik belangrijk achte in mijn leven. Alleen leer je ook een keiharde les dat mensen zo gezegd niet in jou negatieve spiraal terecht willen komen. Of dat je te horen krijgt dat ze het moeilijk vonden om met mij om te gaan omdat ik in hun ogen negatief was. En dit alles achteraf! Waarom werd dat niet gezegd op het moment? Waarom juist pas nadat ik erna vroeg? Waarom opeens initiatief te nemen om gelijk met mij af te spreken? Ik voelde het niet meer.. Want ergens miste je juist die mensen terwijl je op je aller aller slechts was. En ze misschien juist heel had nodig had in die periode, voor mij was dat tegelijkertijd een waarschuwing!

Die personen passen niet meer binnen mijn referentiekader van een vriendschap! Makkelijke beslissing om die deur dicht te gooien?! Absoluut niet, begin dit juist nu pas te verwerken maar het is goed zo! De herinneringen die gespaard zijn met elkaar die koester ik. Ik heb ze alleen uit mijn trein gezet want het vervoer bewijs was gewoon weg niet meer geldig..

Ik merkte dat mijn focus naar ander dingen toeging.. Vooral naar mezelf want het was belangrijk dat ik weer op de rit kwam en in het juiste spoor zou belanden.

Werk & tegenslag

Wat heb ik geknokt! Weer terug de wijk in, langzaamaan wisseldiensten draaien & bij de bedrijfsarts erin en eruit. Na gesprek op gesprek gevoerd te hebben en mijn motivatie hoger was dan ooit. Werd ik toch in het tweede spoor van de reintergratie geplaatst (dit gebeurd als je langer dan twee jaar ziek geregistreerd staat en niet 100% aan het werk bent). Kreeg ik een niet fijn gesprek met een onafhankelijk mannetje die onderzoek naar mij deed. En eigenlijk zei maar Jessica je wordt alleen maar slechter en op den duur zal je niet meer kunnen werken. Whaaaaaaat?! Heb ik hier zo hard voor geknokt en bewezen dat ik er weer was en mijn werk aankon? Hele schema’s gemaakt met mijn begeleider van het werk om juist langzaam aan weer alle verantwoordelijkheden op te pakken. Toen kreeg ik de beslissende mail en zoals ik hem las werd ik afgekeurd. Volgens mijn werk was dit niet zo, alleen mocht ik niet meer uren gaan werken en werd ik bij een uitzendbureau geplaatst om een nieuwe baan te vinden.. Say What?! *zucht mijn vertrouwen in mijn werkgever en de toekomst was ik verloren.. Ik deed mijn werk maar voelde mij niet meer welkom! Na bijna 10 jaar daar gewerkt te hebben besloot ik om mij heen te gaan kijken.. Dat kon geen kwaad toch?!

Nieuwe uitdaging

Afgelopen april of mei ben ik spontaan gaan solliciteren op een functie als dagbestedingsmedewerker en nog drie andere functies van nu toe noemen mijn werkgever. Sollicitatie gesprek na gesprek volgde. En normaal had ik altijd wel door of het goed zat.. Nu niks kon het niet plaatsen op een of andere manier en merkte ik dat ik gewoon weg onzeker was geworden door alles. Kan ik mijn beroep nog wel uitoefenen? Heb ik nog wel de kennis? En zo ging mijn grijze massa tekeer met mij!

Daar kwamen de telefoontjes.. Ik was op alle drie de functies aangenomen. Huh?! Nu moest ik een keuze gaan maken, kleinschalig wonen viel af voor mij, dagbesteding en wijkverpleging bleven over.. Maar wat wil op de dagbesteding zijn te weinig uren in de wijk niet alleen moet ik dan wel meer werken om aan mijn uren te komen (welkom in de zorg).. Dus deze meid hier dacht na over een duofunctie (met de gedachte ooit helemaal over te gaan naar de dagbesteding). En die werd zowaar geaccepteerd! Ik was verbaasd er was dus degelijk vertrouwen in mijn kunnen.. En zo gebeurde dat ik 1 augustus 2019 ben gestart met mijn nieuwe baan. Zonder dat iemand wist dat ik fibromyalgie heb! Hierdoor werd ik zekerder van mijzelf en me eigen lichaam.. Ook na verloop van tijd begon ik mijn collega’s te vertrouwen en vertelde ik over mijn fibromyalgie. Dit kwam toevallig aan de orde in een gesprek. En doordat één van mijn collega’s mij had op gezocht op Facebook en mijn blogs had gelezen. Want ja die stonden op openbaar dus konden door jan & allemaal gelezen worden natuurlijk! Ik word gewoon geaccepteerd!! Ik heb Fibromyalgie en dat is niet erg.. Ik werk daar nu met zoveel plezier.. Ook heb ik nu inmiddels duidelijkheid en regelmaat vanaf 2020 in mijn rooster.. Ondanks dat ik even mezelf in een spinnenweb van zelf organiseren en zaken regelen had geweven. Mijn manager hield even een spiegel voor bij mij! En die had ik blijkbaar even nodig, ik heb nu een manager die op de achtergrond aanwezig is en naar je luistert maar ook juist dingen voor je regelt en je serieus neemt. Langzaam aan begin ik daar vertrouwen in te krijgen. En dat scheelt een hoop ruis voor mijn teamleden, manager en natuurlijk mezelf!

En makkelijk was het niet een nieuwe baan en het ritme hierin vinden. Want na mijn werkdagen kan je mij opvegen en op mijn vrije dagen moet ik juist hiervan herstellen. En dat is soms mega K*T!! Maar ik mag meedoen in de werkende maatschappij en dat voelt zo AWESOME! En met drie dagen op de dagbesteding en één dag in de wijkverpleging moet dat denk ik wel gaan lukken. Was dat wat ik voor ogen had? Zeker niet! Alleen moet je het soms avonturen & hopelijk wordt 2020 op werkgebied geweldig.. Maar dat weet ik bijna wel zeker.

Vooruit kijken!

Inmiddels durf ik weer vooruit te kijken en van de dingen te genieten. Mijn huwelijk doorstaat de stormen van mijn stemmingswisselingen, pijnen & moeilijk keuzes kunnen maken! Ook hij heeft het moeilijk gehad.. Maar nu kan ik ook weer vragen “kanjer hoe gaat het met jou?” Hopelijk is onze balans ook snel weer terug! En plakken we er nog eens negen jaar aan vast met elkaar. Want ik HOU VAN JOU! Bedankt dat jij er altijd voor mij bent en dat ik op je mag mopperen.. En jij juist mij met beide benen op de grond laat staan!

Bye 2019!
Bedankt voor:
• Vriendschappen door dik & dun
• Familie
• Dat ik weet een 5km kon lopen
• 14kg gewicht te zijn verloren aan vetjes in mijn lichaam
• Zelfvertrouwen
• Dat Fibromyalgie niet erg is
• Dat ik geduld moet hebben haha
• Maar vooral dat ik mijzelf mag en kan zijn

HELLO 2020!
• Weer wat vaker een blog schrijven
• Doen waar ik gelukkig van word
• Minder NETFLIX haha
• Gezonder leven
• Meer ritme & regelmaat
• Het abonnement van de sportschool echt gebruiken en niet alleen doneren

Geniet van de jaarwisseling! Sluit deze decade af met ieder die je lief is! Eet je misselijk aan de oliebollen en appelflappen & ontpop de Champagne om 00:00uur! Tot volgend jaar..

Liefs,
Jessica